Przed przystąpieniem do leczenia implantologicznego należy zebrać szczegółowy wywiad dotyczący zdrowia pacjenta. Oprócz rozmowy oraz przeprowadzenia badania klinicznego, w ustaleniu odpowiedniej metody leczenia pomocne są zdjęcia pantomograficzne oraz tomografia komputerowa. Dzięki temu pacjent jest poinformowany o każdym możliwym powikłaniu, natomiast lekarz posiada bardzo dokładną wiedzę na temat ogólnego stanu zdrowia pacjenta oraz o warunkach anatomicznych jakie występują u pacjenta. Dzięki temu może dobrać odpowiednią metodę leczenia chirurgicznego oraz w późniejszym czasie- leczenia protetycznego.

Wywiad z pacjentem.

Przed wykonaniem zabiegu implantacji bardzo ważne jest przeprowadzenie dokładnego wywiadu z pacjentem dotyczącego ogólnego stanu zdrowia oraz wykonanie szczegółowego badania klinicznego. Pozwoli to ustalić dokładny plan leczenia oraz wyeliminuje ewentualne wątpliwości i pytania dotyczące przebiegu leczenia. Szczególną uwagę należy zwrócić na choroby serca, płuc, nerek, wątroby, a także na zaburzenia krzepnięcia krwi.

Pacjentów, którzy przyjmują leki zawierające bifosfoniany należy poinformować o wszelkich możliwych powikłaniach związanych z martwicą kości. W tym wypadku należy podać pełne wyjaśnienie możliwego niepowodzenia leczenia oraz zaproponowanie innej metody leczenia protetycznego, pacjent natomiast jest zobowiązany do podpisania zgody na zabieg ze świadomością występującego ryzyka. Kontrolowane przez lekarza choroby układu krążenia, osteoporoza czy długotrwałe przyjmowanie niektórych leków nie jest przeciwwskazaniem do zabiegu implantacji należy jednak w tym wypadku zachować wszelkie środki ostrożności podczas wykonywania zabiegu. Podczas rozmowy z pacjentem szczególną uwagę należy zwrócić na stan zdrowia psychicznego. Należy jak najdokładniej określić stan emocjonalny pacjenta, aby móc ustalić czy będzie on ściśle współpracował z lekarzem, a także czy jest zmotywowany do przestrzegania wszelkich zaleceń wydanych przez lekarza po zabiegu implantacji.

W przypadku braków międzyzębowych w odcinku bocznym wskazania do implantoportetyki należy rozważyć w sposób bardziej krytyczny. Bardzo ważne jest opracowanie metody leczenia, która uwzględni też możliwość zastosowania innych rozwiązań. Rozważając wskazania do implantacji należy zwrócić uwagę nie tylko na ocenę zębów sąsiednich ale także zębów po przeciwwstawnej stronie łuku zębowego. Wskazaniem do implantacji może być także nietolerancja tradycyjnych protez wyjmowanych oraz braki międzyzębowe o różnej rozpiętości w szczęce.

Implanty stosuje się też w celu zwiększenia ilości filarów pod przyszły most protetyczny lub pojedynczą koronę. Badanie kliniczne.

Podczas wykonywania badania klinicznego należy rozpoznać i wyeliminować wszystkie patologiczne zmiany w układzie stomatognatycznym. Podczas badania jamy ustnej diagnozuje się uszkodzenia wyrostka zębodołowego oraz błony śluzowej. Ocenia się warunki okluzyjne , a także ocenia się kontakt przestrzenny pomiędzy szczęką a żuchwą.
Określenie ilości kości wykonuje się poprzez pomiar grubości błony śluzowej w znieczuleniu powierzchownym, igłą endodontyczną, a następnie przenosi się dane na model przecięty strzałkowo, co może w przypadku wyrostków zębodołowych o ostrym kształcie stanowić źródło cennych informacji. Metoda ta jednak sprawdza się tylko w obrębie błony śluzowej nieruchomej, nie stosuje jej się w przypadku bezzębnych szczęk z zaawansowanym zanikiem wyrostka zębodołowego.

Badanie radiologiczne.

Ocena podłoża kostnego nie jest możliwa bez przeprowadzenia dodatkowych badań radiologicznych. Wykonywanie zdjęć rentgenowskich stanowi fundamentalny element w diagnozowaniu i zaplanowaniu procesu leczenia. Dzięki badaniom radiologicznym można uzyskać wiele cennych informacji dotyczących grubości oraz jakości kości, dna zatoki szczękowej, torbieli, a także obecności zębów zatrzymanych itp. 
W okresie pooperacyjnym dzięki zdjęciom rentgenowskim można ocenić poprawność wszczepionego implantu, a w późniejszym czasie pozwalają na obserwację procesu integracji wszczepu z kością. Zdjęcia pantomograficzne pozwalają na zobrazowanie przebiegu dna jamy nosowej oraz zatoki szczękowej, a także na ocenę wielkości kości wyrostka zębodołowego. Kolejne zdjęcie pantomograficzne wykonuje się po wykonaniu części chirurgicznej wszczepu. Prawidłowo osadzony wszczep powinien ściśle przylegać do kości. Dodatkowo sprawdza się czy część protetyczna została dokładnie przymocowana do śruby implantu. Pomiędzy nimi nie może występować żadna szczelina. Następne badanie radiologiczne wykonuje się po osadzeniu części protetycznej np. korony czy mostu, pozwala to na ocenę stanu tkanek oraz relacji pomiędzy częścią chirurgiczną a protetyczną wszczepu. Tomografia komputerowa jest metodą obrazowania, która umożliwia przedstawienie warstw poprzecznych. Dzięki wykonaniu tomografii możliwe jest odczytanie wielu istotnych informacji dotyczących jakości kości. Podczas tego badania wykonuje się szczegółowe pomiary kości. Zdjęcia te mogą dostarczyć informacji na temat gęstości kości wyrostka zębodołowego. Tomografia cyfrowa z wiązką stożkową pozwala na zeskanowanie większej powierzchni w krótszym czasie. Szybszy proces wykonywania badania zmniejsza ryzyko poruszenia się pacjenta, a dzięki temu poprawia się jakość uzyskiwanych obrazów. Dzięki krótkiemu momentowi skanowania następuje zmniejszenie dawki promieniowania. Tomografia stożkowa jest to tańsza opcja dla tomografii medycznej dlatego znalazła zastosowanie w stomatologii. Uzyskiwany obraz w tomografii pozbawiony jest zniekształceń. Oprogramowanie pozwala na wykonywanie pomiarów oraz na określenie dokładnej lokalizacji struktur anatomicznych, co jest bardzo ważnym etapem podczas planowania zabiegu implantacji.

Planowanie leczenia

Podstawowym narzędziem pomocnym w planowaniu uzupełnienia protetycznego są modele diagnostyczne umieszczone w artykulatorze. Dzięki nim możliwe jest odtworzenie fizjologicznych warunków oraz prawidłowej okluzji. U pacjentów z brakami międzyzębowymi strukturę niewielkich mostów wykonuje się na podstawie modeli wykonanych z wosku. Na podstawie modelu diagnostycznego można zdiagnozować czy wokół wszczepu nie występują braki tkanek miękkich lub twardych, a także czy proteza ruchoma nie byłaby lepszym sposobem protetycznego zaopatrzenia niż proteza stała. Dane kliniczne i radiologiczne, które zostały naniesione na model w kolejnym etapie zostaną przeniesione do jamy ustnej dzięki szablonom operacyjnym. Szablony powinny określać pozycję wszczepu oraz nachylenie jego osi. Nie powinny komplikować zabiegu chirurgicznego powinny natomiast umożliwiać wykonywanie niewielkich korekt w trakcie implantacji.